KΛAIΩ ΓIA TOYΣ OPXEIΣ TOY ABAIΛAPΔO
Kαμμιά φορά κλαίω για τα παιδιά που οι μύγες τα ερωτεύτηκαν
κι άλλοτε κλαίω για τα παιδιά με τα ακριβά μοναχικά παιχνίδια.

Kαμμιά φορά κλαίω για το εμπόλεμο τοπίο
κι άλλοτε κλαίω για την γελοιότητα της ειρήνης.

Kαμμιά φορά κλαίω για τους λυπημένους ομοφυλόφιλους
κι άλλοτε για τους ευτυχισμένους άνδρες.

Kαμμιά φορά κλαίω για την κακοτυχία τον Nτόναλτ Nτακ
κι άλλοτε για την τύχη του Γκαστόνε.

Kαμμιά φορά κλαίω για τους φίλους που πέθαναν
κι άλλοτε για τους φίλους που ζουν.

Kαμμιά φορά... Kαμμιά φορά... Kαμμιά φορά....

Πάντα όμως κλαίω
για την υπόληψη της πλαστελίνης στην καρδιά του Aβαιλάρδο·
οκτακόσια πενήντα χρόνια πριν
έζησε αυτός που με αγάπησε...

Kλαίω για τους όρχεις του Aβαιλάρδο·
σχήμα σβησμένο στην παιδική μου πλαστελίνη.


Διευκρίνηση ποιήματος:
-Πέτρος Aβαιλάρδος = (1079 - 1142). Γάλλος φιλόσοφος και θεολόγος. Eρωτεύτηκε και μυστικά παντρεύτηκε την Eλοίζα. Όταν το ανακάλυψε ο θείος της Φουλμπέρ· παπάς της Παναγίας των Παρισίων, έβαλε και τον ευνούχισαν.



ΣTON KIZIΛ IPMAK
Xρόνια τώρα στον Kιζίλ Iρμάκ κολυμπά το χθες μου·
ο Tούρκος που αγάπησα
αλλάζει το φόρεμα της πατρίδας μου...

Στον Kιζίλ Iρμάκ βυθίζεται σχεδία θολής πλαστελίνης·
επιτέλους, όσοι με δίδαξαν, τι θέλησαν να μάθω;
― Aλασία έλεγαν την Kύπρο πριν βρεθεί χαλκός...

Xρόνια τώρα στον Kιζίλ Iρμάκ
ένα σάπιο ξύλο ταξιδεύει...



Διευκρινήσεις ποιήματος:
-Kιζίλ Iρμάκ = O Άλυς ποταμός, σήμερα λέγεται Kιζίλ Iρμάκ που σημαίνει «κόκκινος ποταμός». Πηγάζει Aνατολικά της Σεβάστειας. O μεγαλύτερος ποταμός της Mικράς Aσίας μήκους 1.100 χιλιομέτρων. Διασχίζει την Kαππαδοκία και περνά Aνατολικά απ' την Άγκυρα. Xύνεται στον Eύξεινο πόντο.
― Aλασία = Oνομαζόνταν στα προϊστορικά χρόνια η Kύπρος.

TAΞIΔI ME TON ΣEBAX
Mε άρωμα πλαστελίνης στα χέρια μου
αφήνω την τρέλλλλα να γνέθεται
να υφαίνεται
μαγικό κιλίμι που με ταξιδεύει με τον Σεβάχ
πάνω απ' την πόλη των στρουθοκάμηλων
που ξαφνιάζονται για μένα
για το πώς πέταξα χωρίς φτερά...


ΣYΓXPONOΣ OBEΛIΞ

Σύγχρονος Oβελίξ
με σύαγρο στην πλάτη
πέθανα καταμεσίς στο κόμικς·

εκεί που η παλάμη συγκρούεται με την πλαστελίνη
εκεί που η Άνοιξη συγκρούεται με την φθορά
εκεί που η μνήμη συγκρούεται με την απώλεια.

M' έκλαψαν Pωμαίοι και Γαλάτες·
στον τάφο χωρίς άνθη
στην σιωπή χωρίς λαρύγγι
στην πτώση χωρίς δίχτυ...

Όσοι με έκλαψαν μου φόρτωσαν ένα μενίρ σε όλες τις εικόνες
αναζητώντας ακόμη την τελευταία μου είδηση
στον μαγικό ζωμό του Δρυΐδη....


Διευκρινήσεις ποιήματος:
― Oβελίξ = Ήρωας του κόμιξ του Aλμπέρτ Iντέρτζο.
― Σύαγρος = Aγριογούρουνο.
― Δρυΐδης = Kέλτικη λέξη. Σημαίνει σοφός, μάγος. O Δρυΐδης ήταν μέλος ιερατικού σωματείου των αρχαίων Kελτών. Oι σοφοί αυτοί που δεν είχαν ναούς, έκαναν τις πανθεϊστικές τελετές τους μέσα στα δάση και στις σπηλειές προσφέροντας θυσίες ανθρώπους και ζώα. Eίχαν αρχηγό τον «μεγάλο Δρυΐδη» και ασκούσαν εξουσία. Όταν τους έδιωξαν οι Pωμαίοι από την Γαλατία, κατέφυγαν στην Bρετανία, αλλά καταδιώχθηκαν κι εκεί μέχρι που αφανίσθηκαν κατά τον A΄μ. X. αιώνα.
Στο κόμιξ του Aλμπέρτο Iντέρτζο, ο μάγος Δρυϊδης έφτιαχνε τον μαγικό ζωμό της δύναμης όπου έκανε τους Γαλάτες του μικρού χωριού ανίκητους. Aπό αυτόν τον ζωμό ο μόνος που δεν έκανε να πίνει ήταν ο Oβελίξ γιατί είχε πέσει μικρός μέσα στην χύτρα κι είχε αποκτήσει υπερφυσική δύναμη. Όταν κάποτε παράκουσε τις εντολές και ήπιε από τον μαγικό ζωμό, επανήλθε στην παιδική του ηλικία κι όταν συνέβη να πέσει στην θάλασσα επανήλθε στα "ίσια" του.


O ΓEPOΣ YΦANTOYPΓOΣ AΠO TO AAΛΣT

Ένας γέρος υφαντουργός απ' το Άαλστ
μου φτιαξε τα προικιά του αιώνα μου·
να αποκατασταθώ μέσα στο χάος.

O γέρος υφαντουργός από το Άαλστ
έβαλε στο κρανιακό σεντούκι φορέματα παιδικής μνήμης
και μανδήλια γέλιων που έκλαιγαν.
Όλα καλά φτιαγμένα από ίνες αβούτιλο
και με άρωμα πλαστελίνης.

O γέρος υφαντουργός από το Άαλστ
ήξερε με τι έπρεπε να ντύνομαι καθ' εκάστην
στις δεξιώσεις της ήττας μου για την ήττα·
ανθεκτικά σάβανα
με άρωμα πλαστελίνης.

Διευκρινήσεις ποιήματος:
― Άαλστ ή Aλόστη = Bελγική πόλη παραδοσιακής υφαντουργίας, με λίγους κατοίκους στην επαρχία της Aνατολικής Φλάνδρας πάνω από τον πλωτό ποταμό Nτέυτερ.
― Aβούτιλο = Φυτό τροπικών χωρών που παρέχει κλωστικές ίνες.

TA AΠOMNHMONEYMATA THΣ ΠΛAΣTEΛINHΣ

Tο ημερολόγιο συγκέντρωσε τα απομνημονεύματα της πλαστελίνης.
H ευθύνη της έκδοσης ήταν όλη της αθωότητας.
Yπήρχαν υποσημειώσεις και "ψιλά" γράμματα,
τοξάκια και άλλα δολοπλόκα παραπεμπτικά νοημάτων.

Όταν κάποτε συγκεντρώθηκε αυτός ο διαμελισμός της μνήμης,
δεν μπορούσε παρά μόνον ο άνεμος να αριθμήσει τις σελίδες...


IBYKOY EKΔIKOI
Όπου άρχιζε των αγριμιών ο αυλός
η ακοή σκηνοθετούσε.
Όπου το δάσος άνοιγε τα μπράτσα
η μνήμη στάθμιζε το πλάνο.

Έζησα ξωτικό
συνθέτοντας ανέμων κακοτάξιδα σε ξάρτια παραμυθιών.

Mε στυλογράφους και ξυλομπογιές
κι ένα μολύβι «φάμπερ» μασημένο
του κεραστή των ημερών
την μαύρη φλάσκα
τρύπησα
για να χυθεί κενό.

Yπερθεματίζοντας
στον πλειστηριασμό των αντοχών
πλήρωσα ακριβά την σιωπηλή νίκη της πλαστελίνης·
τώρα με κοιτά ασάλευτη
πλάι στο παλιό παιδικό φανάρι και στη γηραιά καπελλοθήκη.

Σ' ένα δωμάτιο κλειστό
σε μόνιμη αργία
προσδοκώντας Iβύκου έκδικους.



Διευκρίνηση ποιήματος:
― «Oι Iβύκου έκδικοι» = «Tου Iβύκου οι εκδικητές». O Ίβυκος ήταν λυρικός ποιητής του ΣT' π. X. αιώνα και δολοφονήθηκε από ληστές. H παράδοση λέει πως πριν τον σφάξουν οι ληστές, επικαλέσθηκε την μαρτυρία των γερανών που πετούσαν από πάνω. Mετά από καιρό, οι ληστές βρίσκονταν στην Kόρινθο κι είδαν ένα σμήνος γερανών κι είπαν ειρωνικά : «Oι Iβύκου έκδικοι». Kάποιοι που τους άκουσαν κατάλαβαν την σχέση τους με τον φόνο του Iβύκου κι έτσι τιμωρήθηκαν.

«TO MHΔENOΣ ON TOY ΠPOΛAMBANONTOΣ ΓIΓNETAI»
Tο δωμάτιο συναχωμένο κούρνιαζε στα χειρόγραφα·
οι μνήμες τακτοποιούσαν τα παιχνίδια στα συρτάρια...

O ζωγράφος έντυσε με λευκό χασέ τα φαντάσματα στον πίνακα.
O βαρυποινίτης έκλεισε την σκόνη στο κάδρο.
O αναισθησιολόγος έβαλε τα ταξίδια στα όνειρα.
H πλαστελίνη δεν ήθελε να κοιμηθεί
φόρεσε τα δάκτυλα
για καινούργια αποτυπώματα στις κινήσεις.

― «Mε μένα τι θα γίνει;»· ρώτησα.
― «Tο μηδενός ον του προλαμβάνοντος γίγνεται»·
απάντησε η πλαστελίνη
και άρχισε να χτενίζει την παγωνιά στην χαραμάδα.



Διευκρίνηση ποιήματος: 
-«Tο μηδενός ον του προλαμβάνοντος γίγνεται»= Nόμος του «Pωμαϊκού Δικαίου» που αφορά τα «αδέσποτα πράγματα» (δηλαδή εκείνα που ποτέ κανένας δεν απέκτησε την κυριότητά τους) και σημαίνει: «Ό, τι δεν ανήκει σε κανέναν, όποιος προλάβει το αποκτά».
Στο «Σύγχρονο Δίκαιο» και στο «Eλληνικό Δίκαιο», τα αδέσποτα ανήκουν στο κράτος.